"Гомерем буе әни сүзен әйтергә тилмереп яшәдем"

 

– Әнием үлгәндә миңа 3 яшь булган. Шуннан соң әти тагын  өйләнгән. Мин гомерем буе әни сүзен әйтергә тилмереп яшәдем. Үги әнине мин дә, апаларым да кабул итә алмадык. Әти бәхетле яшәсен дип, сүз әйтмәдек. Тик ул озын гомерле булмады. Ә менә шуннан соң башланды инде хәлләр. Төп йортка үги әнинең кызы гына кайта тор­ган булды. Үз нигезебезне сагынып яшәдек. Тик олыгайгач, үги әнигә ярдәм кирәк булды. Менә шулчакта мин аны үзебезгә алып кайтып карадым. Бу га­мәлемә сөенеп бетә алмыйм. Үсеп килүче ике кызыма үр­нәк булган икән бу эшем. Еллар узды. Хәзер инде мин үзем – дәү әни. Кызларымнан, кияүлә­рем­нән игелек күрәм.

 

 

– Әниләребезнең бер тулгагы гына да, гомер буе игелек итеп тә, кайтарып бетерә торган түгел. Алла­һы Тәгалә һәр баланың күңеленә анасына хөрмәт күрсәтә алырлык изгелек орлыклары салсын иде!   

 

 

– Мине әни кечкенә вактымда әтинең әнисенә калдырып киткән. Әбиемне әни­ем төсле яратып яшә­дем. Ничек кенә кадерләп калырга тырышмадым. Ул да, син үз баламнан да артык, ди торган иде. Узган ел туган көненә кызыл  розалар күтәреп кайттым. Шунда әбием рәхмәтен белдереп, әле безнең авылда кемнең баласы шушындый чә­чәкләр бирә, диде. Шуннан соң ике атна да узмады, ул мәңгелеккә күзләрен йомды. Күңелемә әбием бик тә җит­ми. Яратып яшәсәм дә, бар назымны бирмәгәнмен төс­ле.

 

 

– Әниләр көненә бер атна алдан әзерләнә башладым. Күпләп сату базарыннан бакча җиләге, җимеш­ләр сатып алып кайттым. Хәзер шулардан баллы букетлар ясыйм. Әниләрен матур да, файдалы да бүләк белән сөендерергә теләү­челәр күп. Унбишләп бу­кетка заказ алдым. Әни­ләргә дигәч, бәясенә дә акча кызганмыйлар. Бер букет бәясе уртача 1 мең 500 сум тора. Мәсәлән, быел 8 Март бәйрәмендә күбрәк 600-800 сумлык букетлар ясадым.

 

 

 – Әнием исән түгел. Ба­лаларның бишесе мәктәп­тә укый, калганнары зурлар инде. Иң олысы Хәлилгә – 32, кечесе Зөһрәгә – 8 яшь. Без­нең заманда хәзерге кебек посо­биеләр бирү юк иде. Һәр бала үз ризыгы белән туа. Берсен дә акча өчен дип тапмадык. Бәйрәмнәрдә мине дә, әти­ләрен дә игътибарсыз калдырмыйлар. Кайта алмаганда, шалтыратып булса да котлыйлар. Миңа күбрәк чәчәк, өй кирәк-яраклары бирергә яраталар. Бергәләп телевизор бүләк иткәннәре дә бар. Кечкенәләре үз куллары белән нәрсә булса да ясап сөендерә. Бәйрәмнәрдә генә түгел, һәрвакыт аларның игъ­­тибарын тоеп яшим. Дөнья яме  – балаларда! Әти-әни өчен иң мөһиме – алар­ның тәрбияле булуы.

– Безнең әни 81 яшькә кадәр яшәде. Ул исән чагын­да, командировкага юлым Актаныш аша үтә икән, беркайчан да әни янына керми калмый идем. Әнине соңгы юлга озат­каннан соң, авылга ул кадәр ашкынып кайта ал­мыйсың. Әни ул – ана корт кебек бергә җыючы. Ана корт үлгәч, күч тарала. Әни исән вакытта кадерли белергә кирәк. Аннан соң елап йөрү, үкенү – әнине түгел, үзеңне кызганып елау ул. Менә шуны һәр кешегә аңлатасым килә.