Əнвәр Нургалиев: «Сишәмбе – бер кызны, чәршәмбе – икенчесен озаттым, ә пәнҗешәмбе озатканына өйләндем»

– Булачак тормыш иптәшемне сәнгать училищесында укып йөргән елларда очраттым. Ул мин яшәгән тулай торакка ахирәте янына килгән иде. Аны күрдем дә, шул ук секундта хатыным буласын аңладым. Ирина белән танышканда дустым белән идем. Танышудан соң аннан: “Безнең балалар Ирина кебек кечкенә буйлы булырмы, әллә миңа охшармы?” – дип сорап куйдым.

Бер уйласаң, биш ел очрашу бик озак кебек. Əмма бер-береңне вакыт белән сынап карау кирәк. Яшьләргә дә шуны киңәш итәр идем. Өйләнүгә җиңел генә карарга кирәкми. Барлыкка килгән гаиләләр таркалмасын иде. Аерылышу – матур күренеш түгел: кеше язмышы бозыла, әти-әниләр өчен зур стресс һ.б...”