Ишегалды тулы бәхет йөргән: Алты ятимне үз кочагына сыендырган

 

Хәер, ятим сабыйны бәхетле итү һәркемнең кулыннан килә торган эш түгел. Аның өчен изгелек тә, батырлык та кирәк. Әле һәркемнең Римманың ире Илфар кебек таянычы да юк. Лотфуллиннар Яшел Үзәндә яши. Бик яратышып өйләнешә алар. Икесе дә күп итеп бала үстерү турында хыяллана. Илфар да, Римма да – ишле гаиләдән. Язмыштыр, икесе дә яшьли әти-әнисез кала. “Без дүрт бала идек. Иң олысы – мин. Әти-әнием бик иртә китеп бардылар. Алар үлгәч, тормышның бар авырлыгы минем җилкәмә төште. Ә Илфар иң кече бала була. Шуңа да аңа туганнары ятимлекне бик сиздертми, яклап, саклап, кадерләп үстерәләр”, – дип сөйли Римма.

 

Лотфуллиннарга Аллаһы Тәгалә бер генә бала бирә. Илнурны кадерләп, яратып үстерәләр. Улы үсеп җитә, эшкә урнаша. Өйдә берүзе утырып калган Римма бу хәлне авыр кичерә. “Сез булмагач, читен, өйдә ялгызым гына утырасым килми”, – дип зарлана ул иренә. “Әнә ишегалдында гына приют бит. Шунда кереп чык. Балаларның хәлен бел”, – дип гаҗәпләндерә Илфары. Чынлап та, тәрәзәдән генә балалар йорты күренеп тора. 

 

 

Римма каршы йорттагы сабыйлар янына кереп йөри башлый.  Ә бервакыт туганының баласы белән хастаханәдә ятарга туры килә аңа. Күрше ятакка, приюттан алып килеп, бер баланы салалар. Менә шул вакытта Римма апаның әни булырга теләгән хисләре тагын кузгала. Ул бу кызны күрә дә: “Үземә була”, – дип әйтә. Әмма сабыйны тиз генә алып кайтып булмый. Кәгазь мәшәкатьләрен хәл итәргә туры килә. Баланың документларын Казанга җибәрәләр. Гаилә кечкенә Настяны көтә башлый. Лотфуллиннарны Казанга чакырталар. Баксаң, абыйлы-сеңелле тагын ике бала бар икән. Шундый акыллы сабыйлар, бер-берсеннән аермаска иде, диләр.

 

– Балалар йортына килеп кердем дә сүзсез калдым. Абыйсының сеңлесенә карата нинди мөнәсәбәттә булуына исем китте. Шулкадәр кайгырта, өрмәгән җиргә дә утыртмый инде менә. Шул җылылыкны күреп, күңелем эреде. Сабыйларның икесен дә өйгә алып кайттык. Дима белән Настя исемле иде алар. Бу ике баланы рәсмиләштереп йөргәндә, без алдан күзебез төшкән Настямның да документлары әзер булган. Аны безгә Гашыйклар көнендә бирделәр. Шулай итеп, бер түгел, өч бала алып кайттык. Күңелем дә тынычланды, – дип сөйли Римма.

 

 

Гаҗәп, балалар, гаиләгә килеп керүгә, Илфарга әти дип дәшә башлый. “Миңа никтер әни диюче юк. Ә бит күңел көтә, – дип сөйли Римма. – Әмма көчләп әйттерә торган сүз түгел бу. Настябыз бик тә җырларга ярата. Безгә кайткан көнне үк иртәнге өчкә кадәр концерт куйды. Җырлый инде менә, һич туктатып булмый. Үзебез дә сүз әйтмибез. Мөгаен, гаиләле булуына шулай шатлангандыр инде. Ә безнең йокы килә. Сәгать өч тулгач, ниһаять, җырлавыннан туктады бу. Әтисе йоклап китте. Настя йөгереп килде дә: “Сиңа “әни” дип әйтим әле”, – дип колагыма пышылдады. Шул сүздән соң сөенечемнән иртәнгә кадәр елап яттым. Менә кайда иде ул бәхет!”

 

Бер гаиләдә бер исемле ике бала булу гаҗәп түгелме? Ә Лотфуллиннарда икәү генә түгел, өчәү әле алар. Өченче Настяны алар кышкы каникулга үзләренә кунакка алып кайта. Сабый бу гаиләгә шулкадәр тиз ияләшә.  Каникул беткәндә, Риммага “әни” дип эндәшә. Ничек инде ул сабыйны кире балалар йортына илтәсең?! Хәзер бу гаиләдә алты сабый – өч Настя, ике Дима һәм Виталий тәрбияләнә.

 

“Бар эшне эшләргә өйрәнеп үсәләр. Сүзебезне тыңлыйлар. Бик рәхмәтле балалар. Ирем малайлар белән мәш килә. Мин исә – кызлар янында. Алар кул эшләренә өйрәнеп үсә. Тормышта хатын-кызга кирәкле барлык һөнәргә дә өйрәнәләр. Зур гаилә булгач, эшләрне дә бергә эшлибез. Аннан соң матур итеп ял да итәбез. Табигать кочагына чыгарга яратабыз.  Балаларыбыз безне бик ярата. Бәйрәмнәрдә безгә табын әзерлиләр. Бергәләп конкурсларда катнашабыз. “Нечкәбил”гә барырга әзерләнәбез.  Сабыйлар минем җиңүемне көтә”, – ди Римма.

 

 

Бер Настяның әти-әнисе үлеп киткән, икенчесенеке онкологик авырудан вафат булган. Ике сабыйның әниләре исән, баштарак телефон аша хәбәрләшеп  тә торганнар. Балалар исә җылы, назлы урынны сайлый. “Алар барысын да аңлый. Үткәннәре турында сөйләшергә яратмыйлар. Ул темага сүз башласак, тиз генә тәмамлап, башкага күчәләр. Мин исә аларның күңелен төшермим, – ди Римма. – Бу балалар йортыбызга бәхет китерде. Лагерьга ял итәргә китсәләр дә, сагынам үзләрен. Янымда гына тотар идем. Шөкер, улым гаилә корды. Инде оныклар сөябез. Киленем дә бик кешелекле булды. Күзләр генә тимәсен! Янымнан да китми. Китсә дә, сагынып кайтып җитә. Кечкенә балаларны бергәләп тәрбиялибез. Әле кайчан гына ялгызлыктан аптырый идем. Аллаһка шөкер, җаныма рәхәтлек таптым. Мин бу балаларны яраткан кебек тагын башка берәр кешене ярата алыр идемме икән? Алар миңа бик кадерле, газиз. Исән генә булсыннар! Гаиләбездә татулык, тынычлык. Ирем белән 27 ел бәхетле яшибез. Мин аңа гомерем буе рәхмәтле. Әгәр ул ишегалдындагы йортны күрсәтмәгән булса, мин бу кадәр бәхетле була алыр идемме?”