Зур сәхнәдән хәмер аркасында төшеп калган татар җырчысы белән ИНТЕРВЬЮ

– Мин авылдан килгән буын­ның калада туган балаларының берсе булам. Җир эшенең бөтен авырлыгын үз җилкәсендә татып үскән, калада азрак иркенлек тойган әти-әни мине өф-өф итеп үстерде. Авылга кайткач, әби эш кушса, әни, без чиләнгән дә җит­кән, оныкларыңны да бимазалама, бакчаңны да бетер, тер­легеңне дә, ди торган иде. Мин үзенән-үзе урам баласына әй­ләндем. Дөрес, мәктәптә әйбәт укы­дым, музыка мәктәбенә йөр­гәләдем. Мин боларны ник җен­текләп сөйлим соң? Тормыш убылып төшкәч, туганнан алып хәзерге көнгәчә һәр мизгелне анализларга туры килде. Ә бе­ләсеңме, иң куркынычы нәрсә? Хәзер дә минем кебек буынсыз парник балаларын үрчетү дәвам итә. Максат юк безнең. Дөресрәге, бар: бәхетле булу. Минут саен бәхетле булып булмаганын соң­рак аңладым мин.

 

 

– Оеткысы балачактан ук салынган аның. Өйдә һәрвакыт аракы бар иде. Инде 12-14 яшь­ләрдә үк, урамга чыккан­да, сулы шешәгә аракы куша идем. Малайлар бе­лән эчәбез, кәеф шәп, туп тибәбез. Тора-бара организм бу рәхәт­лек­не даими сорый башлый. Өлкән сыйныфларда мәк­тәпкә салган килеш барып, арткы партада йок­лап утырган да булды. Укытучы ни өчендер моны күрмәмешкә салыша иде. Ләкин кешедә үзеңне сак­лау инстинкты да бар. Мин дә, үземне кулга алып, музыка училищесына укыр­га кердем. Тавыш чиста, урам гитарада уйнарга өй­рәтте, беренче курстан ук концерттан концертка йөрим. Татарча дискотекалар оештыра башладык. Төнге клуб­лардан баш чыкмый. Монда исерткеч эчемлек­ләргә нарко­тик­лар кушылды.

 

– Иң шәп кызга өйләндем, кызыбыз туды. Мин өйдә үземне бә­хет алып кайтучы кебек тота идем. Риза булмасаң, нәрсә тота сине? Кем соң син, кемгә кирәгең бар? Мондый мыскыллы сүзләр гадәттә тән ватылганда әйтелә. Үземне тыя алмау чигенә җит­кән­дә, исән калган акыл күзәнәкләре гаиләңнән кит, дип ялвара иде. Минем тапкан акча “бәхет” сатучыларга китә. Ир­тән телефоннан наркотикларга заказ бирмәсәм, көн башланмас кебек тоела иде. Квартирны, машинаны, аппаратураны хатынга калдырып чыгып киттем. Ул миннән өлгеррәк булып чыкты, аерылырга гариза илтеп биргән икән инде. Судка бармадым, безне миннән башка да аердылар. Башта хатынны кү­ралмадым, аннары хаклы булуын аңладым.

 

– Иң кызыгы аерылганнан соң башланды. Баш болай да эшләми, әти белән әни, ник бөтен әйбе­реңне шул себеркегә калдырдың, дип кызган табага май сибә. Акчаларын алып чыга башлагач, тындылар тагын. Концертлар туктады, җыйган мая бетте. Хастаханәгә илтеп яптылар. Әллә ничә тапкыр качтым. Мин авыру түгел, халык җырчысы, дип шапырынсам да, элеккеге кебек чараларга чакырулар да бетте. Җыр яздырган юк, сәхнә киемнәре кайсы кайда... Шулай Казанның 7 нче хас­та­ханәсе тирәсендә юл чи­тендә аунап ятканда, бер таныш очрады. Шешә­дәш дисәң дә була. Аның чиста киемнән елмаеп торуын күреп гарьләндем. Шул кеше тернәк­ләндерү үзәгенә алып барды. Минем кебек кешеләр күп икән. Хәтта спортчылар да бар. Барысы да бер үк юлны үткән һәм ахыр чиктә карак, хулиганга әйләнгән. Шул ук вакытта бернинди белеме, һөнәре булмаганнар да бар. Мондагыларны бер нәрсә берләш­терә: максат куя белмәү. Рәхәт тормыш максат була алмый. Бу үзәк мине тормышка кайтарды. Аны оештырыр өчен заманында бер депутат үз йортын биргән. Монда гадәти тормыш кебек: кемдер аш-су бүлмәсендә кайнаша, кемдер бакча казый. Бәйлелеккә төшүчеләргә консультантлар яр­дәм итә. Аларга ачылу, проб­лемаңны сөйләп бирү ансат. Ник дигәндә, үзләре дә элек нәкъ шул баткаклыкта булганнар. Дәва­лау­ның 12 баскычы бар. Мин си­гезен­чедә. Үзәккә килеп эләгүемә ел ярым вакыт узды. Һәр көнемне Аллаһ Тәгаләгә рәхмәт әйтүдән башлыйм. Мин тормышымны үз­гәр­тә алдым. Әгәр мине аңлау­чылар булмаса, аларны дусларым дип кабул итмәсәм, бернәрсә дә барып чыкмас иде.

 

– Син менә мине күрәсеңме: яшем белән ир уртасы кеше, ә йөзем 70-80 яшьлек бабайныкы кебек. Күнегүләр, физик эш, спорт гәүдәне рәткә китерде, ә йөз менә шул килеш калды. Шуңа күрә җыр – юаныч кына була ала. Мин үзем дәваланган үзәктә консультант булып эшлим. Тәҗри­бәм булганга, бәйлелеккә эләгү­челәргә ярдәм итә алуымны күрәм. Бүген 90нчы елларга караганда хәл катлаулырак. Синтетик наркотик­ларга бәй­лелектән арыну бө­тенләй мөмкин түгел кебек. Героинга утыручылар килсә, без хәтта шатланабыз да, чөнки андыйларны коткару өмете бар. Бәйлелеккә эләгүче­ләрне мәҗбүри дәвалау турындагы закон кабул ителү куандыра. Юкса кая барып чыгар идек...

 

 

– Һәр нәрсәнең – үз вакыты... Булганына шөкер итеп яшәп ятыш.