Рузилә Хәертдинова: “Туем көнне коеп яңгыр яуды...” (ФОТО)

— Әти-әнием — гади авыл кешеләре. Мин — гаиләдә бердәнбер бала, бик кырыс тәрбия бирделәр миңа. Әти бик йомшак күңелле анысы, ә әнием һәр адымымны инә күзеннән үткәрә. Миңа әле дә дусларым, син кирәгеннән артык дөрес, ди. Шундый тәрбия өчен әти-әниемә бик рәхмәтлемен. Ялгыш юлга кереп китмәскә, үз-үземне югалтмаска нәкъ менә аларның төпле тәрбиясе ярдәм итә! Мин бит инде 4 яшьтә “Үрдәк кайта елгадан” җырын башкарып, районда беренче урынны алган бала. Шуннан соң сәхнәдән төшеп тормадым да бугай. Әтием дә баянда уйнап җырлый. Тик миндәге моң Хәертдин бабамнан килә диләр. Ул җырлаганда халык елап утыра иде, дип сөйлиләр. Шуңа сәнгать юлын сайлавым беркем өчен дә яңалык булмады. Киресенчә, әти-әни соңгы акчаларына булса да миңа сәхнә костюмнары тектереп, төрле җыр конкурсларына үзләре йөртә иде. Өметләр зурдан иде, кыскасы...

 

2007 елда, 16 яшьлек бала Минзәләдән Казанга укырга дип чыгып киттем. Консерваториягә керү иде хыялым. Имтихан вакытында халкыбызның “Гөлҗамал” җырын җырлаганда аңымны югалтып, рояль артына егылганмын: әллә дулкынлану булды, әллә имтихан алучы Зилә апа Сөнгатуллинаның күз карашы шулай тәэсир итте — белмим. Тик шуннан соң ул уку йортыннан баш тарттым. Әнине җитәкләп, Казан педагогия институтының музыка факультетына киттем. Монда Айдар абый Фәйзрахманов сыйныфына эләктем. Мин бит кечкенәдән баянда уйнаган кеше, Рәгъде абый Халитов: “Икенче Флера Хөрмәтова ясыйм мин синнән!” — дигән иде! III курска кадәр иртәнге җиделәрдә институтка килеп, баян уйныйм. Уйный-уйный гармун каешына ышкылып кулларым канап бетә иде. Ә аннары нишләптер вокал якынрак була башлады. Айдар абый Фәйзрахманов: “Балакаем, сиңа Казанда калырга кирәк!” — дия иде. Ул гомер буе икенче әтием кебек булды.

 

 

— Гашыйк булдым. Аны беренче күрүгә үк: “Их, менә бу егет ирем булса иде!” — дигән уй йөгереп узды. Беркая чыкмаган кыз бала тәүге тапкыр чын күңеленнән гашыйк булды. Аның телефон номерын үзем эзләп таптым! Йөреп киттек. Мин — Казанда, ул Чаллыда укый. Тулай торактан беркая чыкмыйм: 24 сәгать телефоннан сөйләшәбез! Шулай итеп биш ел сизелми дә үтеп китте. Укуны бетерүгә аны Чирмешәнгә эшкә билгеләделәр һәм без өйләнешеп, шунда китеп бардык. Сәхнә, иҗатташ дуслар белән араны өздем. Мине бөтен кеше югалтты. Бик тә гаиләле булырга теләдем! Ә бит туем көнне, мунча өйалдында елап утырган әтиемә кушылып, коточкыч көчле яңгыр яуды, беркайчан күрелмәгәнчә койды гына. Бу Аллаһы Тәгаләдән бер билге булгандыр шул...

 

 

— Әйе... Җан тынычлыгымны югалттым мин!.. 16 яшьтә Казанга килеп, ике югары белем алган, инде ут урынына чабып, сәхнәдә үз урынын таба башлаган кеше, бәлки, иремә лидер булып тоелгандыр. Ләкин лидер буласым килми иде. Ут анысы мин, әйе! Рамил абый Миндияр белән гастрольләрдә йөргәндә: “Шушы Рузилә белән юлга чыксаң, беркайда югалмыйсың!” — дия иде. Әзергә яшәргә өйрәнмәгән, көчле рухлы! Усаллык та бардыр: дөреслекне күзгә бәреп әйтәм. Тик гаебемне сизсәм, шундук гафу үтенәм! Иң зур хатам, беләсеңме нәрсә иде: мин аны артыграк яраттым!.. Бөтен кимчелекләренә күз йомып яраттым!

 

 

— Икебездә дә булгандыр... Яшь идек. Күңелләрдә тәңгәллек таба алмадык. Тик мин аңа шулай ярата алуым өчен гомерем буе рәхмәтле булырмын. Укыганда Айдар абый: “Җырның һәр сүзен йөрәк аша үткәреп җырларга кирәк!” — дия иде. Ул чакта кая инде сүз тәмен тою?! Менә хәзер җырның һәр борылышы җаным аша үтә!

 

 

— Бәхетсез, диясең киләме? Мин дә артистлар арасында күбрәк йөргән саен шул хакыйкатькә инана башладым. Бәхетле йөрәк моңлана алмый, күрәсең...

 

 

— Казанга килүемә 7 ай. Озаклап уйлап торырга вакыты ул түгел иде — “Бисмилла”мны әйттем дә чыктым да киттем. Казанда ике иптәш кызым — Ленара һәм Диана каршы алды. Диана — Мәдәният министрлыгында, Ленара Татар конгрессында эшли: мине дә баштанаяк эшкә күмделәр. Сабан туе үткән барлык төбәкләрне урадым, тын алырга да вакытым булмады, бер самолеттан төшәм, икенчесенә утырып очам. Өч ай эчендә 50 ләп самолетта очып чыкканмындыр. Шуның аркасында бөтен сагышлардан арынып тордым. Аннары Казанда балалар бакчасына музыка җитәкчесе булып урнашырга ярдәм иттеләр. Нәкъ шул көннәрдә интернет челтәре аша бергә укыган дус егет эзләп тапты. “Рузилә, әйдә, минем белән!” — дип концерт-банкетларга чакыра башлады. Ул миңа рухый яктан шулкадәр зур терәк булды, аңа бик рәхмәтлемен. Ләкин гомерлек дуслар булып кала алмадык... Баксаң, аның күңелендә дуслык кына булмаган икән!..

 

 

— Мине дә шундый хәлгә куйдылар: әле дә нахак сүзләрдән айнып бетеп булмый... Сәнгать кешесе булу — бер, аерылган хатын-кыз булгач, гайбәткә сәбәп тагын да күбрәк. Кайчак төннәр буе күзгә йокы керми. Соңгы арада Коръән укый башладым, шундый тынычландыра икән ул! Дус кызларым: “Үзгәрдең, олыгайдың”, — ди. 

 

Җитдиләндем!.. Артист тормышы бик җиңел түгел шул! Ярый әле: “Балам, бар да яхшы булачак!” — дип яшәгән әти-әнием бар! Алар тыныч булсын, минем өчен беркайчан йөзләре кызармасын иде. Мөмкинлек чыгуга Казанга күчерәсем килә үзләрен. Янда якын кеше булмау мең өлеш авыр. Җанда ярату ярасы да төзәлеп бетмәгән. Әгәр элекке иремне тагын бер күрсәм, минем белән ни булыр?! Хисләремне йөгәнләп кала алырмынмы?! Бу сорауга җавап юк...

 

Йөрәгемне бикләмим! Һәм... Ходаема өметләнәм: юлымда тиң ярым очрар кебек!