Быел юбилеен бәйрәм итүче Люция Фаршатова яшәргә авылга күчкән

Чир китсә дә, гадәт китми, диләр. Өлкәнрәк яшьтәге укучыларыбыз да, редак­циягә килеп чыксалар, элеккеге гадәт буенча Люция Фаршатованы эзлиләр. Чөнки беләләр: Люция күңел җылысын да кызганмый, киңәш-табышка да бик оста, ярдәм итәргә дә һәр­вакыт әзер. Күрешә алмагач, кәефләре кырыла. “Люцияне күрергә генә килгән идем”, – диючеләр дә бар. Аны үзебез дә бик сагынабыз.

Бу яктан без бәхетлерәк, әлбәттә. Әл­лә нигә бер килеп чыкканда рәхәтлә­неп сөйләшәбез, киңәш-та­быш корабыз һәм... тагын килүенә өмет итеп калабыз. Чөнки хезмәттәшебез яз көне “җәйге каникул”га гына китеп барган сыман иде. Монысы да бик кирәк. Люциябез, сөб­ханалла, бик бай безнең. Дүрт оныгы Биектау районындагы Өбрә авылына – дәү әнисе белән дәү әтисе янына кайтырга атлыгып кына торалар. Шулай булмый-ни! Бу яклар­ның матур табигатен бит сөй­ләп тә бетерерлек түгел. Өстәвенә Люция белән Илдус бик тә авыл җанлы кеше­ләр булып чыкты. Инде ничә еллар шәһәрдә яшәгәннән соң, уйлаштылар да авылга күчен­деләр. Бакчаларында ни ге­нә үс­термиләр, тирә-яклары чә­чәккә күмелгән. Кош-корт асрарга да ирен­миләр. Мунчасын да ягып кына торалар. Шуңа кунаклар өзелеп тормый үзләреннән. Кыскасы, балалар өчен дә, онык­лар өчен дә менә дигән сәламәтлек үзәге! Менә шушы рәхәтлек­кә Люция әллә инде үзе дә ияләшеп киттеме, “җәйге ка­никул”ы озынгарак китте...