Ире рәнҗеп ятадыр кебек

Шәһәр янындагы поселокта­ яшибез без. Урамыбызның бер очын­да ике балалы гаи­лә яшәде. Хатын чы­гып төшкән уңганнардан булмаса да, ире бик тырыш кеше иде. Зур, иркен итеп йорт салды, мунча, ике катлы сарай, гараж төзеде. Эшеннән кайтты да эшкә ябышты, бер генә минут та тик тормады. Улын да эшкә җикте. Башта кызларын кияүгә бирделәр, аннан уллары өйләнеп, шә­һәр­гә китте. Ир белән хатын болын кадәр өйдә икәү генә калып, матур гына яшәп ятканда, хуҗа кеше кинәт үлеп китте. Инфаркт диде­ләр. Бик кызганыч булды. Шулкадәр тырышып булдырган дөньясының, мал-мөлкәтенең рәхәтен күреп картайганчы яши алмады. Бер оны­гын гына сөеп кала алды, бичара.

 

Тату торалар иде, хатыны берүзе ничекләр яшәр инде дип бөтен җаным белән борчылып йөри идем, аның хәле мин уйлаганча ук авыр булмаган икән. Ире үлгәнгә бер ел да тулмады, йортка ир кертте. Кайлардандыр кайткан йортсыз-җирсез кеше икән. Бәлки дөньяда үзенә урын таба алмыйча каңгырап йөрүче бик бәхетсез бер бәндә булгандыр инде, бәхет басты үзен — хан сараедай әзер йортка керде дә утырды. Ялгыз кешенең пар табуы яхшы инде анысы, моңа шатланырга гына кирәктер кебек тә соң... Тик ашыкты бит ул хатын, нигә иренең һичьюгы елы узганын көтмәскә иде инде?.. Балалары да ачуланган диделәр. Алар барыбер гафу итәрләр инде әниләрен, газиз кеше­ләренә гомер буе ачу саклап йөрмәсләр. Теге ирне дә тора-бара чит күрми башларлар бәлки. Шул хуҗалыкны үз куллары белән булдырган ир кызганыч, хатын мине тиз онытты дип рәнҗеп ятадыр кебек...

 

Гайбәт өчен түгел, гыйбрәт булсын дип яздым. Исемемне күрсәтмим.

Фото: пиксабай