Онык туе (ЯЗМЫШ)

Беренче чиратта әнә шул Халидә әбисенең тырышлыгы белән кыз аякка басты, үсеп буйга җитте һәм университетка керде бит әй! Ягъни тулы канлы тормыш белән яши башлады. Чибәр кызыйда хәзер инде авыру билгеләре беленми дә диярлек. Шулай икән, димәк, егете дә булырга тиештер. Чыннан да, озак көттермәде ул!

 

Халидәнең тиздән, бәл­ки, оныгы туена да әзер­ләнә башлавына өметләнеп тө­гәлләгән идем язмамны. Нәкъ басканмын! Узган атна азагында, гадәттәгечә, баскыч төбенә тәмәке тартырга чыксам, чү, Халидә коридор диварына ниндидер плакатлар элеп йөри. “Ни­шләвең бу, күршем?” – мин әйтәм. “Бе­ләсең килсә, без­дә туй бүген!” “Кит әле! Алайса фотога төшереп алыймчы үзе­гезне”, – дим, теге язмам­дагы гөманлау­ларымның чын­га ашуына чын-чынлап сөенеп. “Һәй, фотограф та, видеооператор да таптык шул инде...” “Хет үзеңне генә булса да төшереп алырга ярыйдыр бит?” Халидә җавап бирер­гә авыз ачарга да өлгер­мәстән, өемнән фотоаппарат алып чыктым да бәхете чиктән ашкан күршемне фотога төшереп алдым. Соң, инвалид бала өчен могҗизага тиң бәйрәмгә иң зур өлеш керткән кеше ләбаса ул!

 

Берникадәр вакыт узуга, ишек кыңгыравы төй­мәсенә бастылар. Гөлназ­ның әнисе Энҗе икән. “Вахит абый, кияү килеп җиткәнче, кәләшне фотога төшереп калырсыз, бәлки!” Сезнең күз алдында үсте ич ул!” – дип яшьләнә үк башлаган күзләремә бик мәгъ­нәле итеп карап куйды ханым. Озакламый кияү дә үзе­нең дуслары белән шау­лашып-гөрләшеп килеп җит­те. Кәләшне “сатып алганда”, әй, шаярышып-кө­лешеп тә карады инде үзләре!..

 

Кыскасы, үткән шимбәдә Казан шәһәре бер бәхетле гаиләгә ишәйде. Бәхетле, имин тормыш насыйп булсын иде бу парга! Халидә һәм аның оныгы турында мәкаләмне укыган барча кеше әлеге котлауларга кушылыр дип уйлыйм.