"Юк, юк, йөрмим бүтән күршеләргә..."

Мин – җомга малае. Бүтән көннәргә дә карашым уңай анысы, әмма... Юк инде, үземнеке – үзәктә. Тормышта төрле хәлләр килеп чыга, күршеләрсез бер дә булмый. Шимбәгә кереп, хәл-әхвәл сорашырга өлгермим, якшәмбе эндәшеп ала.

Нәрсәсе белән тартадыр, монысында инде исәнлек-саулык сорашып кына тукталып калды юк, табын җәелә, ашы-бәрәңгесе, ите-кәтлите, кишере-чөгендере, мае-балы – өстәл түрендә. Менә шуннан башлана инде тормышның онытылмас, сүнмәс-сүрелмәс мизгелләре, көн узганын сизми башлыйсың, килүеңнең сәбәпләре онытыла. Вакытында кире әйләнеп кайтасы иде, юк шул, якшәмбе хозурына бер кереп урнашкач, ничек тирәнгә тәгәрәгәнеңне чамаламый да каласың. Якшәмбенең тәэсире шулкадәр көчле ки, вакыты белән үзеңнең җомгадан икәнеңне тоймый башлыйсың, артка әйләнеп тә карыйсы килми. Шимбәгә тукталмый гына туган нигезгә кайтып урнашасы, югыйсә. Бүтән чара юк, ярдәм сорап дүшәмбегә мөрәҗәгать итми булмый. Болай зарланырлык түгел лә дүшәмбе күршем, тик юк инде, якшәмбе шаукымы үз эшен эшли, бәргәләнеп-сугылып алҗыгач, сишәмбегә кереп егылам. Монысы минем өчен гомумән авыр, кай ягыннан карасаң да батмый... Якынлык сизелми, безнеке түгел бу, озаклый алмыйм – чәршәмбегә ишек кагам. Сүзем юк, бик дустанә мөнәсәбәттә һәйбәтләп каршы ала чәршәмбе күршем. Күренеп тора: ниндидер уртаклык сизелә, яңа күршемнең җылы карашларын тоям. Фикерләшеп, шактый утырыла, тик кайтырга кирәк, кунактан-кунакка йөрүләре бик күңелле, ләкин йортны озакка ташлап булмый. Шактый ерак кителгән, юллар урап кайтасы килми – кыскасын сайлыйм. Чәршәмбе белән матур гына саубуллашып, алга юл тотам. И-и, пәнҗешәмбекәем-җаныкаем, ут күршем, атнакичем, сагынган идем үзеңне, күптән күренмисең бит. Гадәттәгечә, чәйләп алып, ипләп кенә гәпләшеп утырабыз, менә тамаша – әле кереп өлгермәдем, инде көн кичкә авышкан. Кояшкайның тау артына төшеп югалуы булды, мин дә мыштым гына үз өемә кереп урнаштым.