Айсылу Мөсәлләмова: “Барыбер сәхнә юлын сайлар идем”

 

– Мин – Башкортстан Ре­спубликасының Илеш районында урнашкан Карабаш авылы кызы. Гаиләдә без өчәү, мин – уртанчы бала. Урта мәктәпне тәмам­лагач, Казан дәүләт мәдә­ният һәм сәнгать университетына, театр факультеты­ның эстрада бүлегенә укырга кердем. Җитәкчебез – Салават абый Фәтхетдинов иде. Ә холкыма килгәндә, Кәҗәмөгез йолдызлыгы ас­тында туганга, бар нәрсәгә дә аек акыл бе­лән карарга тырышам. Хис-тойгылар беренче урынга менсә, төрле күңелсез хәл­ләргә юлыгырга мөмкин дигән уй яши миндә.

 

 

– “Әкият китабы” спек­таклендә Гүзәлсылуны уйнадым. Чынлыкта, әкияттә уйнау авыр. Балалар алдына чыгу осталык таләп итә. Аларның игътибарын тотып, балачакка алып кайту, алар кебек фикерләп, шул ук вакытта үзең булып калу – катлаулы бурыч. Моның өс­тенә, сәхнә тәҗрибәм дә юк иде әле. Әмма театр артисты үзен төрле амплуада сынап карарга тиеш. Бу уңайдан үзем­не бәхетле йолдыз астында тудым дип саныйм. Кулыма диплом алуга Тинчурин театрына эшкә кердем. Әле биредә өченче сезонымны гына эшләсәм дә, яратып уйнаган рольләрем бар. Артист өчен эш урынында режис­сер­ның игътибарын, яхшы мөнәсә­бәтен тою – бәхет. Безнең режиссерыбыз Рәшит Заһи­дуллин мактауга артык юмарт кеше түгел, сирәк кенә җылы сүзләр әйткәли. Әнә шул бер җылы сүзе миңа иҗатта кайнарга, эшләргә омтылыш, көч бирә дә.

 

 

– Мин кечкенәдән сәх­нәдә булдым, төрле конкурс-бәйгеләрдә катнашып үс­тем. Шуңа сәхнәнең сихри көчкә ия булуын да иртә аңладым. Ничек булса да, барыбер сәхнә белән бәйле һөнәр сайлап, шул юлдан китәр идем.

 

 

– Театрда эшләү өчен дә моңлы, матур тавыш кирәк. Тамашачы сине ишетеп яра­та, күңелендә йөртә. Дүрт ел Римма Ибраһимо­вада белем алдым, ул минем тавышымны профессиональ дә­рә­җәдә ачты, шуның өчен рәхмәт аңа. Табигый тавышны саклау бик мөһим. Шуңа да мин авырмаска тырышам. Үлән чәйләре эчәргә яратам. Менә авылда ялда булуымнан файдаланып, төр­ле үләннәр җыеп, киптереп куйдым.

 

 

– Урысча фикер йөртү, аралашу киң таралган кү­ре­неш шул. Үземә килгәндә, мин – авыл баласы. Әнием – татар теле укытучысы, татар теле буенча олимпиадаларда катнаша идем. Татар кызы булуым белән горурланам. Кешегә ияреп, вата-җи­мерә урысча сөйләшеп, үз телемне кимсетергә те­лә­мим.

 

 

– Театр коллективы, эшли башлагач та, бик җылы кабул итте. Өлкән артист­ла­ры­бызның мөнәсәбәте, игътибары үз-үземдә ышаныч уятты. Беренче тапкыр сәхнәгә чыкканда дулкын­ланасың, һәр спектакль саен борчылу була бит. Менә шун­дый вакытларда аларның ихлас теләктәшлеге бөтен каушауларны юкка чыгарырга булыша.

 

 

– Минемчә, артист күбрәк рольләр уйнаган саен камилләшә генә. Сәхнәдә герой характерын тулы итеп чагылдыру, образ тудыру – җиңелләрдән түгел. Мәсә­лән, “Соңгы әсәр” драмасында мин Мөршидә ролен уйныйм. Кечкенә генә бер эпизод ул. Тик мин аны бик яратам. Героиняның табигате минекенә туры килә.

 

 

– Хыялсыз кеше – канатсыз кош, диләр. Иң зур теләгем – музыкаль әсәрләр­дә матур образлар тудыру.

 

 

– Кино өлкәсендә дә үземне сынап карыйсым килә. Кастингларда еш катнашам. Монда да бер бәхет елмаер әле.

 

 

– Бөек классик драма­тургларыбызның әсәрләрен кабат-кабат укырга яратам. Татар телендә күбрәк укыйм. Соңгы арада укыган әсәрем –  Флүс Латыйфиның “Ишелеп төшкән бәхет”е. Яхшы сыйфатлы фильмнарны вакыт булганда карарга тырышам. “Кавказская пленница”, “Служебный роман” кебек күп­ләрнең күңелен яулаган кинолар бер дә туйдырмый.

 

 

– Аллаһы Тәгаләнең барлыгына һәм берлегенә ышанам. Бәхет касәм мөлдерәп тулган, күзләр тимәсен, дип яшим. Бу дөньяда яшәгән һәр кеше шулай бәхетле булсын иде. Чын күңелемнән те­ләгән бар теләкләрем дә чынга ашып килә, Аллаһка шөкер. “Башкалар өчен якты нур булу – кеше ирешә алырлык иң зур бәхет. Ул чакта аны бернинди газап та, әрнү дә, кайгы-хәсрәт тә, мох­таҗ­лык та куркытмый” – бу минем тормыш шигарем.

 

 

– Тормышта үз урының­ны табу – эшле-ашлы булу дигән сүз инде ул. Ә мин үз юлымнан барам, үз урынымны таптым. Димәк, бәхет менә шул!