Яңа ел “Розыгрышы”

Бүген кода-кодагый­ларыбыз Яңа елны каршыларга безгә килергә тиеш­ләр. Инде көн кичке якка авышкан. Кунаклар киләсе булгач, әлбәттә, минем хатын бәйрәм табынын тәм-томнар белән тыгызлап тутыргандыр да. Игътибарга лаеклысын, ягъни иң “вәж­ни”ен әйтәсем килгәне шул: рюмкаларны куярга урын калдырса ярый инде менә. Хатынымның пешермәгән нәрсәсе юк.

Ул бәлеше, пә­рәмәче, сумсасы дисеңме, ул тутырылган тавыгы  тагын. Каклаган казы ни тора! Прәме авызда эри. М-м!.. Телең йотарсың!  Хатын, Яңа ел табынына дип, өч ай алдан “Ашан” сәүдә үзәгеннән 999 сумга (99 тиенен әйтмим) балык уылдыгы да сатып алган иде. Закускага – о-о! Менә дигән! Җитмәсә, янында “высший пилотаж” – “Виски” дигәне дә бар. Ул яктан хатын минем маладис! Шундый матур табын янында кода-ко­дагыйлар белән күңел ачып, әйе, рәхәтләнеп утырасыбыз бар икән бүген. Шулай уйланып эштән кай­тып килгәндә, юл чаты тирә­сен­дәге куаклар янә­шәсендә, кая барып бәре­лергә белмә­гәндәй, ие­лә-бөгелә тыпырдаган ак сакаллы Кыш бабайга күзем төште. Сәерсенеп янына килдем.
 
– Бабакай! – дим. – Әллә шатлыгың  бармы? Нигә биисең?
–Чакырылган җиремдә акча бәрабәренә мине сыра белән сыйладылар. Дүрт кружка эчкән идем, ичмасам... Зинһар, ярдәм итә күр! Шушы суыкта туным­ның төймәләрен чишә алмыйм. Бармакларым – өшер дәрәҗәдә. Сыра эчә-эчә, бияләемне дә онытып калдырганмын. Түзәрлегем – кульминациянең иң югары ноктасында. Йә, тиз бул!

Мондый чакта кешегә ничек ярдәм итмисең. Мин моның тун төймәләрен генә түгел, чалбар төймәләрен дә чиштем. Төймәләрен ычкындыруым булды, Кыш бабайның туны белән чалбары төшеп үк китте. Шул мәлдә рәхмәт әйтәсе урынга: “Ка-ра-а-выл! Мине чи­шендерәләр! Мине талыйлар!” – дип бөтен көченә кычкырмасынмы бу.

Менә шулай: ит яхшылык – көт яманлык. Хәерчегә җил каршы дигәндәй, уйламаган җир­дән каян килеп чыга  тагын “зәңгәр күзле” “Полиция” машинасы! Мине эләктереп алдылар да, вәс­сәлам, машинага... Яңа елны менә шушында каршыла, дип, полиция бүле­генең ар­кылы-торкылы тимер кыршаулар белән әйләндерел­гән читлегенә ябып та куйдылар.

Икенче көнне кода кил­гән мине эзләп. Хәл-әхвәл­ләремне сорашкан була. Авызы ерылган – колагына җиткән: “Кода! – ди, кочак­лап. – Гафу ит, кичәге Кыш бабай – мин идем ул. Бе­ләсеңме, бу – “Розыгрыш”! Яңа ел “Розыгрыш”ы!..”