Картая барганда җүләрләнү

Мин 4 яшьтән үги әти белән үстем. Үземнеке белән әни аерылган булган. Гаиләдә тагын балалар туды. Мин 12 яшькә җиткәндә инде ике энем, бер сеңелем бар иде. Үги ата мине какты, әни дә йомшак булмады. Үземнең әти эчәргә яраткач, минем исем “алкаш баласы” гына иде. Мөгаен, мәхәббәттән түгел, очраклы гына ятудан яралганмындыр инде мин.

Бала вакытта баштан сыйпаучы да булмады. Үз дөньяма бикләнеп яшәдем. Бик кыргый идем. 5 нче классларда укыганда, бик каты чирләдем. Район сырхауханәсендә бер ай “үләм” дип кычкырып яткач, мине Казанга алып киттеләр. Керәшеннәр әйтмешли, “начылый” исән калдым. Күп дәресләр калды, юньләп укып та булмады. Вакытым күбрәк сырхауханәләрдә ятып үтте. Үземне аякка бастырган табибларга, шәфкать туташларына кызыгып, үскәч, медик буласым килгән иде. Ләкин укырга кергәндә балл җитмәде. Авылдан барыбер китәргә кирәк дип, Чаллыдагы 64 нче һөнәр училищесына укырга кердем. Аннан заводта эшләдем, тулай торакта яшәдем. Шунда торганда, бер егет белән таныштым. Аңа үлеп гашыйк булдым. Ике ел йөрдек, бер-беребезне бик ярата идек. Рафис, авылга кайтып, безнең турыда әтиләренә әйткән.

Ләкин ата-анасы очрашуыбызга каршы булды. Әтисе авылда мулла булган икән. Мине керәшен кызы дип, алдырмадылар. Шул вакытларда ничек елаганымны белсәгез! Рафисны: “Бүтән күземә күренмә!” – дип, ачулана-ачулана куып чыгаруларым әле дә күз алдымда. Ул мине ошатса да, аталары сүзеннән чыга алмады. “Яратам, мәңгегә бергә булачакбыз!” – дип антлар биргән егетем, шулай итеп, миннән бик тиз бизде. Атасы сүзен закон дип кабул иттеме, белмим, ләкин безнең бергә калу җаен берничек тә хәл итәргә тырышмады. Дөрес, берәр ай узгач, кичкә таба ишегемне шакыды ул. Бераз салган, аңлашасы килә ди. Тел төбеннән аңлап алдым – мине сагына, ярата, ләкин әтиләреннән курка. Шуңа күрә минем белән яшерен рәвештә генә очрашып яшисе килә икән! Җен ачуларым чыгып, бураннар уйнатып, бүлмәмнән очыртып чыгардым. “Бүтән якын киләсең булма!” – дип ишегемне шап итеп ябып та куйдым.