Нинди мәхәббәт ди ул! (Уены-чыны бергә)

И-и, Расиха, ярый очрадың әле, бүтән сөйләр кешем юк, шушы яшемдә гашыйк булдым бит! Ниндирәк ир дисеңме? Килеш-кыяфәте белән авыл кешесе түгел, гәүдәгә минем Әүхәдидән ике мәртәбә калкурак, елмаеп кына сөйләшә, чәче, күзе чем кара, төскә-биткә чын артист инде менә.

Шушы арада районда тешләремне каратып йөрдем бит. “Уф, котылдым!” – дип, соңгысын яматып, кайтырга дип авыл юлына чыгып басуга яныма бик хәтәр иномарка килеп туктады. “Әйдә, утыр, юлны күрсәт, чибәркәй”, – диде кемдер йомшак тавыш белән. Миңа соңгы тапкыр шул рәвешле кем эндәшкәндер – инде хәтерләмим дә. Шуңа руль артында кем булуын карап та тормыйча, кердем дә утырдым. Бераз аңга килеп, як-ягыма карансам – нәрсә генә юк ул машина эчендә. Телефон янында телефон, телевизорга охшаган нәмәрсә, хәтта бәләкәй генә суыткычка кадәр бар иде кебек. “Сез глава кешесеме әллә?” – дип сорадым, аптырагач. “Юк, главаныкы түгел, – дип елмаеп җавап бирде руль артында утыручы ир. – Бизнес тирәсендә буталып йөрим, үземә-үзем хуҗа”. 

Бу акча капчыгы икән дип, җебеп төшмәдем, Расиха. Авыл хатыннары булсак та, үз бәябезне беләбез, шәһәрнекеләрдән бер җиребез дә ким түгел. Әзрәк күкрәк изүләрен ачкандай иттем, шәрә ботларымны ялтыратып, күлмәк итәкләрен рәтләштергәләп җибәргән булдым. Сөйләшә торгач, үземне гади сыер савучы дияргә телем әйләнмәде, фермер хатыны дип таныштырдым. Теге чибәр ир, күзләрен ялтыратып: “Авыл хатыннары бигрәк сөйкемле була, алар үзләрен яраттыра беләләр”, – дип әйтүе булды, эредем дә киттем. Ничәмә ел бергә яшәп Әүхәдинең бер тапкыр да миңа алай итеп караганы булмады.