|
|
Бүген кемнәр туган
|
|
Архив
|
13.11.2015 Язмыш
«Оныгыма пластик операция ясатыр өчен, Мәскәүдә хәер сораштым»Газетада «Синең тормыш юлың ябык бит, диделәр» дигән язмам дөнья күргәч, телефоныма бер дә таныш булмаган уналты кеше шалтыраткан икән. Әлеге мәкаләдә Арча районында яшәүче, догалар белән өшкереп дәвалаучы апа турында телгә алынган иде. Редакциягә язма авторын эзләп шалтыратучыларны да әнә шушы кеше кызыксындырды. Арчада яшәүче Резидә апаның телефонын һәм адресын сораучыларның күбесе: «Минем дә (дустымның һәм кызымның диючеләр дә булды. – Авт.) язмышым язмада язылган кызныкына охшаган. Үземнең насыйп ярымны очрата алмыйм, проблемаларым бик күп. Бәлки безгә дә ул апаның ярдәме тияр», – диде. Балалары, туганнары өчен борчылып шалтыратучылар да булды. «Сөйләп кенә бетерерлек түгел» Минем белән элемтәгә чыгучыларның берсе аеруча дулкынланган, бик борчылган тавыш белән сөйләште. Фирдания апа Гарифуллина зур кайгылар кичерүен, оныклары һәм балаларының язмышлары өчен борчылуын әйтте. «Бөтенесен дә телефон аша гына сөйләшеп бетереп булмас бит», – дип, мине үзенең өенә – Лаеш районының Кече Кабан авылына чакырды. – Моңа кадәр дә багучыларга, экстрасенсларга, өшкерүче әбиләргә барганым бар иде. Менә сезнең дә язманы укыдым да, шалтыратып, белешеп карарга булдым. Тормышымда хәсрәтләрнең иң зурларын кичердем. Бер генә көнем дә мәшәкатьсез, проблемаларсыз узмый кебек тоела башлады инде хәтта. Безнең гаиләгә февраль ае кайгы гына алып килә. 2000 елны 90 яше тулып килгән каенанамны, бер елдан соң әниемне җирләргә туры килде. Ә 2002 елның 8 феврале бик зур югалту китерде. Авылыбызның икенче башында яшәүче кодагыйлар өендә янгын чыкты. Шунда хуҗабикә һәм оныгым – 3 яшьлек Раил исемле ир бала да янып үлгән, диделәр. Тик аларның берсенең дә сөякләре табылмады. Икенче оныгым – 4 яшьлек кызчык каты пешеп, тән җәрәхәтләре алды. 21 көн аңына килә алмыйча, реанимациядә ятты. Балалар хастаханәсендә озак дәваладылар. Аллаһка шөкер, исән-сау калды, әмма йөз-кыяфәте, тәннәре пешеп, бик ямьсезләнде. Сул кулы, ике кулының да бармаклары бөгелми, үпкәсе дә төтен белән тулган иде. Йорт-җир, бар мөлкәт янып бетте. Әмма барыннан да бигрәк кодагыйның, оныгыбызның билгесезлектә югалулары, Диләрә кызымның йөз-кыяфәте ямьсезләнү җаннарны телгәләде. Киленем бу хәсрәтләрне күтәрә алмады, хәмер белән дуслашты. «Мондый бала белән нишлим инде мин хәзер», – дип еш кына өйдән чыгып китә башлады. Тора-бара бөтенләйгә чыгып югалды. Улым да бу кайгыны бик авыр кичерде, эченә бикләнде. Мин аңа күтәрелеп карарга да кыенсына идем. Караган саен, йөрәгем телгәләнде. «Аллаһым, улыма көч-куәт, сабырлык бир», – дип ялвардым. Кайгы аны да басты, ул да эчендә янган утын аракы белән сүндерергә тырышты. Шулай итеп, барысын да үз кул астыма алырга, түзәргә туры килде. Бөтен хәсрәтемне эчемә йотып, бар көчемне оныгым Диләрәне дәвалауга багышларга булдым. Мәче баласы түгел бит ул – җан җимеше. Үлән суларында коендырдым, шифалы үлән майлары ясап сыладым. Көндез авыртуга түзә алмыйча елый, шуңа күрә күбрәк төнлә йоклаганда дәвалый идем. Кулларын пешкән бәрәңге суында тотабыз, аны сыта, аннан каты итеп камыр ясап шуны тәгәрәттердем. Шул вакытларда да дәвалаучы әбиләргә, танылган табибларга мөрәҗәгать итәргә туры килде. «Ал, безнең Ходай бер!» Баланың хәле яхшырса да, бик нык пешү нәтиҗәсендә битләре ямьсезләнгән. Шуңа күрә Фирдания апа пластик операциясез булмаячагын аңлый һәм берничә табибка мөрәҗәгать итә. Аның көченә ышанмыйлар, ирен читеннән мыскыллы елмаюларны да шактый күрергә туры килә мескен хатынга. Әмма шулай да Мәскәү табибларына барып карарга киңәш итәләр. Тиенләп тупланган маяга күрше-тирә, таныш-белешләрдән бурычка дип алган акчалар да өстәлә. Тырыш, уңган хатынның юлында, Ходайның рәхмәте белән, ярдәмчел кешеләр дә очрап тора, үзе дә намазга баса. Шул вакытларда күргән авырлыклары турында да тыныч күңел белән генә тыңлап булмый. – 2006 елдан бирле елына өчәр тапкыр өчәр ай торып, пластик операция ясатып кайтабыз. Шушы юлларда йөргәндә кичергән мәшәкатьләрне, күргән бәлаләрне үзем беләм дә, Раббым белә. Бала бер барганда гына өчәр наркоз ала, аны тәрбияләргә кирәк. Авыруны караучыга көндез генә урын бирелә. Төнлә кунар җир табарга кирәк. Ә мин кая барыйм? Табиб белән сөйләшеп, хастаханәне бушлай җыештырырга ризалаштым. Баланың сәламәтлеге, кыяфәте яхшыруын, операцияләрнең файдасын күреп, оныгым хакына түздем. Раббымнан ярдәменнән ташламавын, сабырлык-түземлек, сәламәтлектән аермавын сорап ялварам. Өченче тапкыр барганда бик авырга туры килде. Үземдә шикәр авыруы башланды. Ияккә зур гына шеш чыкты. «Бу бик куркыныч», – дип, тиз арада операция ясадылар. Хәл юк, ашарга алырга акча да бетте. Мәскәүдәге мәчетләргә ярдәм сорап бардым. Бездә андый ярдәм юк, дип кире борып чыгардылар. Чарасызлыктан, урамга хәер сорашырга чыктым. Анда да чегәннәр кысрыклагач, кире кайтып киттем. Аллага шөкер, безнең авыр хәлне белеп алгач, хастаханәнең храмында эшләүче дин әһеле үз янына чакырып алды да: «Ал, безнең Ходай бер», – дип, өстәлгә акча чыгарып салды. Сөенечемнән еладым. Аларның ун мең сум акчалары белән яшәп кайттык. Кайтып киткәндә, Диләрәгә ноутбук бирделәр. Казанда да берничә мәчет янында хәер сорашырга мәҗбүр булдым. Үзем белән Диләрәне дә ала идем. Теләнүчеләрнең дә үз кануннары икән. Әбиләр басып торырга ирек бирми, әле берсе төртеп китә, әле икенчесе кырын караш ташлап уза. Бер апа аеруча кырыс булды. Гел бәйләнә дә бәйләнә. Шуннан соң аңа килдем дә: «Апа, баланың кулына кара әле син. Минем монда килүем беренчесе һәм соңгысы. Тимәгез миңа», – дидем. Ул барып башкаларына җиткерде. Шуннан соң тиюче булмады. «Кол Шәриф» мәчетендә дә сәдака җыеп булыштылар. Мин бит опекунлыкны да 2012 елда гына рәсмиләштердем. Россия законнарына да төзәтмәләр кертәсе иде. Авыру бала караучыларга ай саен 1200 сум акча бирелергә тиеш. Пенсия алгач, миңа анысы да эләкми. Баланы дәвалау өчен киткән чыгымнар янында бу акчалар бер тамчы су кебек кенә югыйсә. Шулай да күңелне рәнҗетә. «Кайда син, балам?»
--- |
Иң күп укылган
|