Кадерен белмәгәнмен...

Эшем буенча очрашуга бардым. Әңгәмә озакка сузылды. Вакыт узганын сизми дә калганмын. Сәгать телләренә күз төшергәндә, кичке ун тулып киткән иде инде. Такси чакыртмыйча чарам калмады.

Озак көттермәде, ике минут дигәндә машина да килеп туктады. Йөртүчесе бигрәк ачык кеше булып чыкты. Әйтерсең, рольләр алышынды. Журналистларны да уздырып, сорау арты сорау яудыра башлады бу. Татар кешесе, Рамил исемле икән. Үзен кызыксындырган сорауларга җавап алып бетергәч, тормышы турында да сөйләп куйды. Тыштан бик бәхетле кеше булып күренсә дә, йөрәге тулы сагыш, әрнү икән үзенең.

 
Рамил – Әтнә ягы егете. Хатыны Әлфия белән Казан таныштырган. Ул вакытта кыз пединститутта укыган, ә аның автобус йөрткән чагы булган. Берничә ай очрашканнан соң, гөрләтеп туй иткәннәр. Яшьләргә карап сокланмаган кеше булмаган. “Бер-беребезне күз карашыбыздан аңлый идек. Беркайчан да авыр сүз әйтешмәдек. Әлфия урынга егылгач кына, дөньяның асты-өскә килде”, – ди Рамил.

 
Өйләнешеп яши башлагач, гаиләләрен тулыландырып, башта уллары Радик туган, өч елдан Миләүшә дөньяга килгән. Бар да әйбәт кенә дигәндә, Әл­фиянең аяклары сызлап интектерә башлаган. Ра­мил­гә аның гел авыруы, зарлануы ошамаган.

 
– Хатыныма әллә нәрсә булды. Гел табиблар юлында йөри башлады. Минем моңа ачуым килде. Кайчак кычкырып та ташлый идем. Ә ул каршы дәшә белмәде. Ике тапкыр әрнеп елаганын ишеттем, – диде Рамил.
Әлфия авыруының сәбә­бен беркем дә төгәл генә әйтә алмый. Бармаган им-томчысы да калмый аның. Тик нәтиҗәсе генә булмый. Рамил белән дә аралары суына. Ул хатынына карата бөтенләй сүрелә, явызлана, гел тавыш чыгара. “Утыз алты яшемдә тол яшәтәсең. Миңа мондый хатын ки­рәкми”, – ди ул. Әлфия исә авыртуларына теш кысып түзеп, яшәвен дәвам итә.

– Соңгы ике елда бө­тенләй хәле китте, ябыкты. Урынга егылды. Ә мин аны карарга ашыкмадым. Кием­нәремне җыйдым да чыгып киттем. Яшьлек белән уйланып бетмәгән. Ике бала белән авыру хатынны ташла инде! Ярый, әнисе килеп тәрбияләде үзен. Апасы да ташламады. Алар Әлфиянең үләренә 3 сәгать кала мине чакыртып алдылар. Хатыным шулай теләгән икән. Хәле булмаса да: “Балаларны какма. Өйләнмичә торма. Мин сине бәхетле итмәдем. Үпкәләп китмим. Син – ир кеше, ташлап китәргә дә хакың бар иде”,– диде. Аңа җавап бирерлек түгел идем. Бары тик шул вакытта гына хатынымны рәңҗетеп дөрес эшләмәгә­немне аңладым.

Күзләремә карап торган улым, кызым алдында оят иде. Әлфияне соңгы юлга да озата алмадым. Ул үлгән көннән соң кулым эшкә бармады. Күңел төшенкелегенә бирелдем. Яшәүнең мәгънәсе Әлфия булганын аңладым. Бер генә кеше дә кирәк түгел икән миңа. Шулай итеп, 20 ел ялгыз яшим. Улым өйләнеп, кызым кияүгә чыгып, оныклар сөям. Шөкер, балаларым кире какмады. Әниләре үлгәч, миңа терәк булдылар. Әлфияне сагынмаган минутым юк. 20 ел узса да, әле һаман да төшләремә керә. Бары аны гына яратканмын икән мин, – дип сөйли ул. – Ха­ты­нымның биш еллыгын уздырырга йөргәндә, бер китап арасыннан хат килеп төште.

“Мин төш күрдем. Яныма үлгән әбием килде. Балам, гомерең бетеп килә синең. Озак яшисең калмаган, диде. Мин үләсемне үзем дә сизәм. Тик менә балаларым кала. Яшәвемнең мәгънәләре алар иде бит. Нидән авырганымны да белмим. Анализларым әй­бәт бит. Әллә күз тигән инде, әллә Рамилнең ташлавын күтәрә алмыйм микән? Яратам бит үзен. Ул гына белми, тыңламый, кире кайтмый”, – дип язылган иде. – Яныбызда булганда кадерли белмибез икән ул. Тормышта үкенмәс­лек итеп яшәргә кирәк иде дә бит... Шул хаталарым өчен гомер көземә авыр сагыш белән кереп барам. Әл­фиянең соңгы хаты тынгы бирми. Акчам да җитә, сәла­мәтлегем дә борчымый. Тик күңелдә авыр тойгы яши. Шуңа күрә, кешеләр белән сөйләшеп бушаныйм дип, такси йөртергә чыктым, – ди ул. – Ничек итеп җанга тынгы табарга соң?