Резидә Кадыйрова иреннән киткәнме?

 

– Популярлыкның сәбәбе шундадыр: мин җыр сайлаганда мәңгелек темаларга тукталам, онытыла торган җырларга түгел. Беренче тапкыр сәхнәгә “Шәмдәлләр” белән чыктым. Ул җыр хатын-кызлар күңеленә кереп калды. Сөйгәнен бик нык яратып та ялгыз калган хатыннар бик күп бит. “Мәхәббәт җимешләре” – балалар турында, ялгызлык темасына да җырлыйм. Кая барсам да “Әнием шәле”н җырла әле диләр, халык күңеленә кереп калган ул. 

 

 

– Әнием әйтә торган иде: “Мин күрмәгән аз калды, бохарада таз калды”, – дип. Мине тормыш хәйран гына суккалады. Кеше хәленә, ялгыз хатыннарның да хәленә керә алам. Һәрбер җырда образга керергә тырышам. 7нче сыйныфтан соң агитбригадада төп җырчы булып йөрдем. Әти-әни: “Хатын-кыз буларак бәхеткә тиенү өчен укытучы йә хисапчы булырга. Агроном йә колхоз рәисенә кияүгә чыгарга кирәк”, – диделәр. Әти-әнинең сүзен тыңламасам бик зур ялгышлык ясармын дип уйладым. Тыңлыйсы калмаган, 10 сыйныфны бетереп, туп-туры Консерваториягә юл тотасы калган икән... Укытучы булып эшләгәндә дә төрле чараларда җырладым. Бер чарага Туфан Миңнуллин килде: “Бу җырыңны радиога бир әле”, – диде. Шуннан китте инде...

 

 

– Син мине кызартасың...

 

 

– Юк инде, Зәйнәп профессиональ, укыган. Зәйнәпнең үз урыны, минем үземнеке. Зәйнәп матур җырлый, әмма салкын, тамашачы белән контакты юк аның. Бөтен яшь җырчылар ясалма, җылылык, җырның сүзләренә игътибар итмиләр. Җанын  биреп, образга кереп җырлау юк. Репертуарыңны баетырга, халык белән аралашырга, үзеңне халыктан югары итеп тотмаска кирәк. Болар мине яратып калсыннар, мин бит болар алдында имтихан бирәм, диген. 

 

 

– Мин яратам ал төсне.

 

 

– Бераз бизнесым бар.

 

 

– Әйтмим әле.

 

 

– Үстермим, эшләмичә генә акча алып ятам хәзер.

 

 

 

– Укытучылыктан җыр дөньясына үкенечкә калмасын дип киттем. Хулиган укучылар мине бик ярата иде, чөнки һәр баланың хәленә кердем. Башта гаилә хәле белән таныша идем. Кемнеңдер атасы эчкече, бала төне буе йокламыйча мәктәпкә килгән. Укучыларның өйдәге тормышларын да аңларга тырыша идем. Балаларга “икеле” куймадым. Илнур исемле укучым бар иде, әтисез үсте. “Өчле”гә генә укыды. Беркөнне шуның белән очраштык. Үз фирмасын ачкан. Ресторанга алып керде. 

 

 

– Акыл хәзер алданрак йөри, үзем турында гына түгел, балалар турында да уйлыйм. Алар ул хыялдагы кешене ничек кабул итә бит әле, алар моңа кул куймас. Әле ул хыялдагы кеше яши башлагач үзгәрә, кимчелекләре күренә башлый. Ир затларына ышанмыйм, күбесен хөрмәт итмим.

 

 

– Авыр хәлдә калдырганнары булды. Күбрәк хатын-кызларны хөрмәт итәм. Бу тормышта авырлыкны күбрәк үз өстебезгә без алабыз: балалар үстерү, өйдә тәртип булдыру, акча эшләү дисеңме... Ирләр бик җиңелчә яшәргә ярата. Кайда акча эшләүче ирләр?! Без өйдә генә утырыр идек... 

 

 

– Сафлыкны югалту безнең өчен тормыш беткән кебек иде. Әти-әни шулай тәрбияләгән чөнки. Бүген сафлык әллә бар, әллә юк. Бер кыз саф килеш тормышка чыкты: “Резидә апа, ул хәзер модада түгел икән. “Син беркемгә дә кирәк булмагансың икән”, дип әйтте ирем”, – диде.

 

 

– Син ирең белән аерылдыңмы әллә, дип сорыйлар. Үзем дә аптырыйм. Рөстәм Закировның хатыны Люция: “Резидә апа, Данис абый белән аерылдыңмы әллә?” – ди. Дөрес сүз түгел бу! “Кадеремне белмәдең” дигән җыр җырлагач шундый гайбәт чыкты микән әллә...